"Wiesz, my nie mieliśmy sesji po ślubie, to nie dla nas. Nie wyobrażam sobie, że musielibyśmy przed jakimś obcym gościem coś udawać, pozować. Stroilibyśmy głupie miny, bo nie umiemy grać na zawołanie - i nie wyszłoby to dobrze" - powiedziała mi znajoma Szymona w dniu ich ślubu. Wzięłam sobie do serca. Wiedziałam, że wyciągnięcie na wierzch człowieka, który całe swoje życie spędził będąc schowanym (Szymon jest perkusistą) będzie dla mnie wyzwaniem. Mieliśmy mało czasu, korzystając z ostatnich dwóch godzin przed załamaniem sierpniowej pogody (niedługo po sesji lunął konkretny deszcz i tak już mu zostało na dalszy tydzień). Zaprosiłam ich na spacer - choć zależało mi, by w efekcie końcowym - fotograficznym - to oni zaprosili na spacer mnie. Bez udawania, pozowania - bo nie wyszłoby to dobrze. To nie dla nich.
Myślę, że to nie dla większości z nas. I dobrze. Chowając się za zielenią przestrzeni, w którą wciągnęłam tę dwójkę, i podglądając z niemałym zaciekawieniem, starałam się wyciągnąć z Ani i Szymona tyle prawdy, na ile pozwolili sami.

Myślę, że to i dla nich - i dla mnie.